نقیضه ای تضمینی بر غزل علیرضا صبای تبریزی

(به‌جــز بیگانـگــی‌ها نـیـسـت اوج آشنایی‌ها)
رسد بر عرش اعلا یک نفر هم چون "رسایی‌ها"
اگر یک شب شدی آنی وکیلی در فلان مجلس
(مواظب بـاش تاریکی‌ست بعـد از روشنایی‌ها)
(وفا کـم کن که می‌ترسم جفای بیشتر بینی)
از این دلواپسی ها و از این واپسگرایی‌ها
 

دلواپسی

دست مریزاد به دلواپسان...
این شعر رو با اندکی تغییر تقدیم به دلواپسان واقعی کشورم میکنم...

اضطرابم تا فراگیرست و من دلواپسم
مغزَکَم دیوانه درگیرست و من دلواپسم
دکترا راه بیانم از گلو رد می شود
استخوانی در گلو گیرست و من دلواپسم